over 'comfort food voor mijn ziel'

Ik voel me laaiend, woest, boos vanbinnen. Waarom? Omdat we morgen een paar dagen weg gaan. En ik vind daar iets van. Ik vind mijn reactie niet normaal, het mag er niet zijn.

En dit gebeurt altijd pas net voor vertrek. Waar 'normale' mensen zin hebben in vakantie, is het voor mij een worsteling om te gaan. Het loslaten van het ritme, het bekende. Het niet weten wat me te wachten staat, het onbekende, bang voor de mensen die ik tegen ga komen (of in dit geval de verhuurder van ons huisje bijvoorbeeld). Voor het eerst in mijn leven erken ik het door het hier op te schrijven. Normaal duw ik door, krijg af en toe een dikke ruzie met mijn man omdat al die gevoelens toch ergens heen moeten, en baal ik van mezelf.

Mag het er ook zijn?

Nee! Is het stemmetje dat in mijn hoofd schreeuwt. Het moet leuk zijn, en fijn en gezellig en, en, en.... Ik hoor mezelf een diepe zucht slaken nu ik dit typ. Waarom, als het sociaal gezien afwijkt van de norm, mag ik niet voelen wat ik voel? Ik voel tranen opkomen, vakanties zijn altijd een struggle en zo mild als het typen van deze woorden, ben ik nog nooit voor mezelf geweest. 

Meer plezier

Ik merk dat het 'laaiend, woest, boos' zich terugtrekt en er verdriet en angst voor in de plaats komt. De emoties die er eigenlijk toe doen, die ruimte willen en begrip. Oké, dat is anders, draaglijker, fijner ook! Ik denk ineens terug aan een gesprek dat ik vorige week had, over rustiger aan leven (en werken ;-)) en kiezen voor plezier. Ik zou natuurlijk ruimte kunnen maken voor mijn angst in plaats van doorgaan met mijn to-do lijst (stofzuigen, fysio oefeningen doen, een nieuwsbrief typen). Wat zou er gebeuren als ik vertraag, mezelf ruimte geef om alles te voelen wat ik voel en dan toch in alle rust morgen vertrek? 

Want als je er bent...

Dan is het meestal wel leuk. Het lukt niet altijd, ik krijg snel heimwee en angsten, maar de wandelingen, taartjes en natuur zijn dingen waar ik wel heel erg blij van word! Verbluft zit ik hier nog achter mijn toetsenbord, ik voel me zó anders dan toen ik begon. Ik voel de angst voor morgen, maar dat is veel draaglijker dan als een geladen bommetje rondlopen (met de angst dat de bom ontploft, ieuw!). 

Mildheid dus

Ik heb het idee dat ik hier al vaak over schrijf, het milder zijn voor onszelf. Het echt voelen, wat er is. Niet wegdrukken, niet boos op worden en niet negeren. Maar toch is dit iets wat ook eens in zo'n praktische situatie als mijn 'op-vakantie-gaan' gedeeld mag worden, hoe kwetsbaar het ook voelt. Want ja, ik vind er wat van, schaamte te over! 

Veilig voelen

Het had een mooi einde geweest, deze laatste zin. Maar gevoelens veranderen snel, zo merk ik nu dat mijn angst afneemt en mijn honger naar 'veilige' dingen toeneemt. Mijn eigen wereldje is mijn veilige haven, al neem ik deze keer geen schilderspullen mee (want ja, leuk dat op doek schilderen, maar niet echt 'portable') kan ik ook veiligheid vinden in het bedenken van nieuwe illustraties of schilderijen. Zo zie je maar dat kunst ook iets troostends kan hebben, zowel voor de maker als (hopelijk) voor de kijker. Ik voel me in ieder geval beter nu ik onderstaande illustraties heb uitgezocht, een soort van 'comfort food voor mijn ziel'

*scroll nog even verder om te weten te komen hoe het was op vakantie ;-)

Mijn veilige haven galerij:

Hoe het was? 

Leuk! Inmiddels ben ik dus weer terug. We hebben het super fijn gehad en ik weet vrijwel zeker doordat ik komt omdat ik deze blog getypt had, het maakte dat ik erover ging praten, mijn angsten deelde en gesteund werd. En toen ging het allemaal wel! Beter dan verwacht zelfs. En natuurlijk hier nog even een fijn plaatje:

Foto bovenaan dit artikel: Merette Kuijt