De beer in de kamer

20 septembre 2023

9,5 jaar geleden werd ik ziek. Na een paar jaar gedoe en uitzoekerij werd duidelijk wat er aan de hand was én... dat ik ermee moet leren leven. Het voelde alsof er een enorme beer midden in de kamer stond waar ik niet omheen kon. Een beer die ik haatte maar waar ik (of ik daar nou zin in had of niet) vrienden mee zou moeten worden.

Stel je het eens voor, je loopt je kamer binnen en hij is gevuld door een enorme (ja, veel groter dan natuurlijk mogelijk is!) grommende, boze bruine beer. Jij wilt er langs, je wilt verder met je leven. Je wil dat de beer weg gaat en nooit meer terugkomt! I got you!

Maar die beer wordt alleen meer groter en hysterischer van jouw pogingen om van hem af te komen. Dus zit er niets anders op dan hem eens goed aan te kijken, erbij te gaan zitten en eens rustig uit te zoeken hoe je met elkaar om kunt gaan. Want of je wil of niet, die beer is er nu eenmaal en daar zul je het beste van moeten maken!

Een metafoor natuurlijk

Herken je het al? Dit doen we namelijk allemaal. Als iets niet gaat zoals we willen, of als angst de kop op steekt. We willen er vanaf, het moet weg. We gaan in verzet. En daarvan wordt het erger. Of het nu gaat om boosheid, angst, niet lekker in je vel zitten, slecht nieuws verwerken of onzekerheid. Het is een hele natuurlijke reactie, 'wat ons schaad moet weg'. Lekkere primitieve reactie van het 'oerbrein' (en gelukkig hebben we deze reacties, ze zijn namelijk nuttig!).

Mijn beer brult weer

Jup, mijn beer gilt en brult en blaast zichzelf op. Het afbouwen van mijn medicijnen is niet goed gegaan, een (heel lang durende) verbouwing en het missen van een cosy huisje (want verbouwen) hebben ervoor gezorgd dat mijn angsten weer terug zijn, paniekaanvallen, dissociëren, de klutst kwijt zijn.. het is er allemaal weer ineens. En ik wil het niet.

Maar ik zal nu ook weer moeten leren accepteren dat mijn beer er nu eenmaal is. Dat ik mijn leven weer wat aan moet passen nu er ineens een grote(re) beer in rondloopt. Ik zal mild moeten zijn, mezelf niet de schuld geven van dit alles. Ik zal weer vrienden moeten worden. En dan kan ik! En jij ook!