En toen ging het niet meer...

Als je mij al een tijdje volgt weet je dat ik naast dat ik illustrator ben, ook chronisch ziek ben. Ik ben erg beperkt in energie en kan dan ook maar ongeveer 3 uurtjes per dag 'werken'. Waar ik drie jaar geleden begon met mijn etsy winkeltje en blij was met 10 bestellingen per week, is dat de afgelopen jaren enorm gegroeid. Superleuk en ik zou niet anders willen, maar het was wel tijd voor aanpassingen. Om eerlijk te zijn, het ging niet meer...

Ik was alleen nog maar bezig met inpakken van bestellingen en kwam nergens anders aan toe. Ik was continu oververmoeid en kwam al helemaal niet meer toe aan schilderen! En dan komt er een moment dat je breekt. Ergens zag ik het al langer aankomen, maar ik wilde het niet erkennen. Ik was trots op wat ik bereikt had en wilde niet toegeven dat ik mezelf in de nesten had gewerkt. Want zo voelde het voor mij.

Toen kwam die dag dat ik alleen nog maar kon huilen. Ik liep buiten met de hondjes en wist ineens niet meer hoe ik thuis moest komen, als een klein wonder liep Edwin mij tegemoet en ving me op. Maar dit was wel het moment om te erkennen dat het niet meer ging. Het moest anders.

Nu ik dit eenmaal had uitgesproken en erkend had kon ik eindelijk weer terug naar de basis. Bedenken hoe ik echt wilde leven. Gezondheid voorop, plezier hebben in wat ik doe en ruimte om 'slow living' weer te omarmen. Want dat laatste deed mij en mijn gezondheid zo'n goed, daar wilde ik naar terug! Dagen waarop ik wandelingen ging maken, schetsen, schilderen en spontaan eens iets anders kan doen dan alleen maar inpakken, bijkomen, slapen.

Tijd om naar oplossingen te gaan zoeken. Ik wilde vooral weer creëren, lekker schilderen, producten ontwikkelen en zo min mogelijk werken in opdracht (tenzij ik het super leuk vind natuurlijk, maar meestal geef ik de voorkeur aan eigen werk). Wat voor mij ook het zwaarste was qua energie, was toch wel bestellingen inpakken. Tijd dus om daar een oplossing voor te vinden.

Uiteindelijk is het gelukt. Afgelopen week heb ik mijn voorraad verhuist naar een heel leuk, klein familiebedrijf gestart door twee broers van rond de 20. Zij gaan voor mij (en dus voor jou!) de bestellingen inpakken. Moest ik hierbij over een drempel heen? Zeker! Want het is minder cosy, minder knus en daarom wilde ik het ook zo lang niet (ik was fel tegenstander, haha), ook de angst dat mensen niet meer zouden gaan bestellen bij mij als ze zagen dat ik het niet meer zelf inpak (daarop raadde mensen in mijn omgeving aan om het geheim te houden, maar dat past niet bij mij). Maar na die middag dat ik huilend over straat liep werd me toch wel duidelijk dat ik iets anders moest gaan doen. En zeg nou zelf: dit is een beter idee dan helemaal stoppen met de webshop toch?

Afgelopen weken waren dus heftig, heel heftig. Ik voel ook dat ik even bij moet komen. Maar wel in de zin van tekenen, knuffelen met de honden, wandelen, in de tuin rommelen en 'slow' leven. Misschien ook wel een stukje verwerking (daarom voelde ik de behoefte om deze blog te tikken denk ik). Als ik een beetje bijgekomen ben ga ik nog even iets leuks verzinnen (schrijf je in voor de nieuwsbrief wil je op de hoogte gehouden worden!) voor jou, want ook jij als volger/klant/supporter hebt hier natuurlijk iets van gemerkt en ik ben super dankbaar dat je er nog bent, dat gaan we vieren! Wordt vervolgd zullen we maar zeggen enne, bestellen kan dus gewoon weer!