Ik kruip net onder een dekentje op de bank. Een kopje thee aan de ene kant, een kaarsje op tafel en een stukje chocolade aan de andere kant. Ik zucht, het is even tijd voor mij en het is nodig. Ken je dat gevoel dat je maar bezig blijft omdat alles om je heen aandacht vraagt? Niets mis mee hoor, kan ook lekker productief zijn! Maar het is belangrijk om daar op tijd even uit te stappen merk ik, dus neem ik rustig een slokje van mijn cosy winteroogst thee.
De rust die volgt geef ik de ruimte. Ineens voel ik dat ik moe ben, dat ik overprikkeld ben, maar ik voel ook dat dit precies is wat ik nodig heb, het doet me goed. Ik merk ook wat onrust, mijn hoofd floept nog van to do naar to do als ik niet oplet. Ik zeg zachtjes tegen mezelf: nu hoef je echt even helemaal niks. Het is oké.
Ik heb heel lang niet kunnen functioneren door een overbelast zenuwstelsel, alles was teveel, ik kon geen licht, geluid of beweging verdragen. Dat was eng. Zó eng, dat ik het nu soms nog lastig vind om de rust op te zoeken, want het eerste wat ik vaak voel is dat ik (chronisch) moe ben, overprikkeld en dat zijn niet persé fijne dingen om mee geconfronteerd te worden. Dit is mijn verhaal, maar ik weet dat heel veel mensen het moeilijk vinden om stil te worden en te voelen. Er liggen nu eenmaal vaak ongemakkelijke gevoelens te wachten om ruimte te krijgen. Heel verleidelijk om dus maar gewoon door te gaan en niet te verstillen. Maar ik wil niet terug naar dat overbelastte zenuwstelsel, burnout of angststoornis, dus kies ik voor stilte en voelen.
Na de eerste hobbel van alles wat aan de oppervlakte ligt krijgen ook andere dingen ruimte. Inspiratie voor mijn illustraties komt ook uit deze rust tevoorschijn en daar word ik heel blij van. Maar ook behoeften, plezier en wensen komen aan het licht. Ik luister graag naar ze, want ze kunnen interessante dingen brengen. Het is soms een beetje alsof ik in een helikopter zit en neerkijk op mijn leven. Dus ik sta niet op de akker als een malle onkruid te wieden zoals ik elke dag doe, maar ik hang in de lucht en bekijk mezelf eens van een afstandje. En na de angst en het ongemak wat ik eerst zie, ontstaat er ruimte voor koerswijzigingen, nieuwe dingen of de basis voor beslissingen.
Mijn thee is bijna op. Ik besluit dat ik nog even 'out of the box' wil kijken naar dit geheel. Soms is het fijn om met andere ogen te kijken. Ik pak mijn 'berichten uit het bos' erbij. Schud de kaarten en tijdens het schudden trekt 1 kaart mijn aandacht, dat is hem! De vleermuis staart me aan, niet wat ik hoopte, want ik wil altijd een schattig, pluizig dier. Ik sla het boekje open en begin te lezen. Ik lees over dat dingen vaak anders zijn dan we denken, dat de vleermuis staat voor aanpassingsvermogen en houdt van de rust en magie van de nacht. Als ik verder denk, past dit precies bij waar ik me nu bevind. Ik moet wennen aan veranderingen die er zijn, maar mag erop vertrouwen dat ik dat aanpassingsvermogen in me heb. Ik denk snel dat het helemaal mis gaat en kamp met flinke onzekerheid over mijn werk op dit moment, maar misschien wil de vleermuis me laten zien dat het anders zit dan ik denk. En tot slot is er het donker. De donkere avonden zijn terug en ik heb ze nodig om op te laden, de wereld buiten te sluiten en mijn eigen magie te creëren, die mag ik koesteren!
Zo, tijd om weer aan de slag te gaan. Het onkruid wieden moet nu eenmaal ook gebeuren. Maar af en toe een momentje zoals dit zou ik iedereen aan kunnen raden. Probeer maar eens!
0 reacties