selfcare first?

Stiekem horen we het heel vaak: je moet eerst goed voor jezelf zorgen voor je voor anderen ‘zorgt’. Klinkt wel logisch ergens, maar ik ben er weer ingetrapt.

Waar ben je ingetrapt?

Nou, je weet vast wel dat wij aan het verbouwen zijn en misschien weet je ook wel dat het niet zo heel goed met mij gaat (zie vorige blog). Dat roept dus om goede zelfzorg zou je zeggen, toch?

Maar wat als het nu niet zo makkelijk is? Wat als je de enorme drang voelt om mee te helpen, om iets te betekenen, om veel dingen te doen om voor je idee weer controle te krijgen? Herken jij het?

Tja.. dan ga je door. En… word je niet echt een leuker persoon kan ik je vertellen. Het is zo vreemd, want ik denk dan oprecht ‘goed te doen’ door mijn schouders eronder te zetten. Door te laten zien dat ik mijn best doe, door te bikkelen en mezelf weg te cijferen. Ooit in het verleden is dit gedrag beloond, of nou ja.. aangeleerd. ‘Niet piepen maar doorgaan’ was nogal eens het devies. Dus dat deed ik, en dat zit in mijn systeem, nog steeds. Ik trap er altijd weer in.

Anders is beter

Vorige week drong het tot me door. Ik moet er nog aan wennen, maar na een (heel ongezellige) ruzie stortte ik in. En ineens zag ik wat ik aan het doen was: doorbikkelen. En ik werd er niet echt een fijner of makkelijker persoon van (ook niet voor mezelf: hallo paniekaanvallen). Dus ik ben gestopt. Nu ik dit schrijf zit ik in het atelier van de buurvrouw, dit heb ik geregeld als self care zodat ik er niet bij hoef te zijn als werkmannen ons huis isoleren. Ik laat het los (oké, blijft lastig, maar ik doe mijn best) en het begint zijn vruchten af te werpen.

Selfcare dus toch!

Nu ik er langer over nadenk geloof ik dat het toch klopt. ‘Selfcare first’ is gewoon waar. Het is zoiets als de truc die je geleerd wordt in vliegtuigen om altijd eerst jezelf van een zuurstofmasker te voorzien voordat je kinderen helpt. JIJ EERST, anders kun je anderen niet helpen.

Wat het voor mij inhoudt? Nou, dat ik vaker om hulp zal vragen. Zoals ik nu heb gedaan met het werken in het atelier van de buren (zo lief van ze!). Ik heb zelfs, na goed voelen, een huisje gehuurd om straks bij de allerlaatste, maar 1 van de zwaarste fasen van de verbouwing me terug te trekken.

Vind ik het lastig dat ik niet meer mee kan helpen? Nou en of! Ik voel me er met vlagen nog steeds schuldig over. Het traject dat we vol goede moed met zijn tweeën begonnen kan ik niet helemaal samen afmaken zoals ik het me had voorgesteld. Maar inmiddels is het wel een stuk gezelliger bij ons thuis én voel ik me wat beter. Wat zou jij kiezen in mijn geval? Meehelpen of selfcare?

Wat selfcare inspiratie