Worstelen met onzekerheid, bijna iedereen kent dat wel. Maar hoe is het als je als illustrator, die vooral vanuit therapeutisch perspectief schildert, je werk openbaar maakt? Hoe is het om daar een bedrijf mee te runnen? Soms word ik er onwijs onzeker van in ieder geval.
Het is nu ongeveer 6 jaar geleden dat ik mijn instagram openbaar maakte. Er stond helemaal niets op en er verschenen zo nu en dan foto’s van Bram (de hond), boeken die ik las en heel af en toe een klein tekeningetje. Ik vond het ongelooflijk spannend, maar tegelijk wist ik dat ik niet meer genoeg had aan mijn ‘ultra kluizenaarsbestaan’.
Van het één kwam het ander en nu ben ik hier. Ik run inmiddels een bedrijf met mijn kunst, ik ben op veel plekken te vinden en ik ben behoorlijk ‘openbaar’. Nou ja, ikzelf niet persé, maar mijn persoonlijke (vaak therapeutische) illustraties wel! En hoe is dat nou?
Ja, dat dus! Doodeng en fantastisch! Het is leuk om te zien dat ik kan leven van wat ik maak. Mijn grootste trots is wel dat ik geen werk in opdracht hoef te doen en alleen maar maak waar ik zelf behoefte aan heb. Een beetje autonoom kunstenaar dus. En hoe fantastisch is het om te horen dat ik mensen help met mijn kunst, het verspreiden van cosiness, veiligheid en warmte! Maar tegelijk voelt het soms kwetsbaar.
Ik heb te maken met klanten, volgers en winkels, en iedereen heeft een mening. Helemaal prima natuurlijk, maar het is hard werken om daarbij lekker in je vel te blijven zitten.
Ik worstel er soms best wel mee. De onzekerheid slaat zo nu en dan toe. Dan laat ik me verlijden om toch te gaan denken aan die meningen van anderen. Bang dat mensen wat ik maak niet mooi gaan vinden, uit ‘de mode’ raakt, slecht of lelijk is.
Dat is zo’n beetje hét recept voor een ‘art block’. Gelukkig ben ik kluizenaar en huismus genoeg om de buitenwereld vrij makkelijk weer buiten te sluiten en mezelf te troosten met het maken van een illustratie die voor mij helpend is. Einde van deze blog zou je zeggen?
Toch is dat gevoel er natuurlijk vaak ook wel. Ik denk dat het ook normaal is en erbij hoort. Ook in het ‘gewone’ leven is iedereen wel eens onzeker, ik ook (best veel). Maar ik merk wel dat het constant zoeken is. Zoeken naar manieren die voor mij werken. Zo vind ik bloggen erg fijn, maar discussies op social media laat ik gaan. Email doe ik twee keer per week, dan komt het ook niet te dichtbij en blijf ik in balans. En stories maken vind ik dan wel weer fijn, maar wel voornamelijk voor de fun!
Open en bloot, zeker! Zou ik het anders willen? Nee! Het past ook helemaal bij mij om iets bij te willen dragen. In mijn geval vind ik het delen van mijn persoonlijke verhalen, het open zijn over gezondheid (juist ook mentaal) en de hulp die ik vind ik creatief zijn en natuurlijk cosiness heel erg veel voldoening geven. Maar soms voel ik me een beetje bloot en dat is oké!
Wat helpt tegen mijn onzekerheid? Cosiness natuurlijk! Het knus maken, genieten van de kleine dingen, vertragen en geborgenheid voelen. Misschien is dat wel de rede waarom het toch elke keer lukt om de onzekerheid naar de achtergrond te brengen. Doordat ik (inmiddels) met mijn bedrijf altijd wel bezig ben met cosiness, dwingt dat me om zelf ook heel cosy te leven en denken!
Kun je ook wel wat cosiness en vertrouwen gebruiken?
Illustrator under a blankie – Esther Bennink
Parallelweg 10
7213VT Gorssel, Nederland
KvK: 80271480
alle rechten voorbehouden
NL 
EN 
DE 
FR