Ik voel me laaiend, woest, boos vanbinnen. Waarom? Omdat we morgen een paar dagen weg gaan. En ik vind daar iets van. Ik vind mijn reactie niet normaal, het mag er niet zijn.

  Het is misschien wel de meest gestelde vraag en ik verwijs elke keer door naar mijn blog voor een antwoord, maar ik kom er net achter dat het al weer een paar jaar geleden is dat ik hierover geschreven heb. Tijd dus voor een nieuwe blog over schilderen als therapie én waarom dat geen jongens oplevert!  

Misschien moet ik maar gewoon bij het begin beginnen. In de vorige blog las je dat ik er een potje van maakte met alle drukte, en de structuur ver te zoeken was. Lees hem vooral nog even, mocht je geen idee hebben waar ik het over heb. Door die blog te schrijven werd mij echt duidelijk dat ik vooral structuur mis. In deze blog alles over mijn ‘proef’ met structuur en ik vertel je of het me iets oplevert.

  Ik zit naast mijn kleine kerstboompje op mijn studio. Als ik naar buiten kijk stroomt de natte sneeuw van het dakraam. Ik bedenk me dat ik het even niet meer weet.