Ondernemen met hindernissen

Zoals je misschien weet ben ik chronisch ziek. Ik heb PTSS en een vermoedelijke hersenbeschadiging na een ongeluk. Niet makkelijk, niet leuk, maar vooral ook NIET de rede om niets meer van mijn leven te maken. Want juist door me te focussen op totaal andere dingen en vooral dingen die ik wél kan is mijn leven veel leuker geworden. In deze blog lees je alles over ondernemen met hindernissen.

Beginzaken – over ‘erin groeien’, uitkering en probeersels

Ik krijg veel vragen hoe ik heb besloten om te beginnen, of ik toen al wist hoeveel uur per dag ik iets kon doen, hoe het mijn uitkering beïnvloedt en ga zo maar door. Om maar lekker direct te zijn: ik heb hier geen antwoord op. Ik ben erin gegroeid. Ik begon met schilderen voor mezelf, maar vond het op een gegeven moment zó demotiverend om de tekening die af was meteen achter me in de kast te stoppen. Toen begon ik aan mijn Etsy avontuur. Mijn eerste kaarten waren een dikke flop, maar dat gaf me wel de mogelijkheid om te ontdekken, oefenen en groeien. Die enkele bestelling die ik kreeg deed namelijk mijn stress-niveau al zover stijgen dat ik nachtenlang wakker lag totdat ik het pakketje de deur uit had, want ‘IEW… ik voel druk, iemand verwacht iets van me, ik ‘moet’iets.. .paniek! Achteraf gezien ben ik blij dat ik zo rustig ben begonnen en er dus echt in kon groeien. Inmiddels ervaar ik geen stress meer bij 20 openstaande bestellingen of een kwijtgeraakt pakketje (ja, dat gebeurt heel soms). Maar wat een mentale stappen heb ik daar moeten maken!

Hetzelfde geldt voor mijn uitkering. Ik vond dat ook allemaal erg stressing, maar inmiddels kan ik het volledig loslaten en mijn eigen pad volgen. Ik herinner me wel goed de periode dat bij alles wat ik deed ik in mijn achterhoofd als het ware het UWV mee liet kijken… dit kostte zoveel energie en werkt ongelooflijk verlammend. Het houdt de focus op ziek zijn terwijl je er zoveel baat bij kunt hebben je focus te verleggen naar ‘leven’. Ik heb hier bewust hard aan gewerkt en ook ergens een knop omgezet. Ik kan niet mijn hele verdere leven bezig zijn met het UWV en een uitkering, ik wil ook genieten, kijken hoe ver ik kan komen en ontdekken wat er in dit nieuwe leven allemaal mogelijk is!

Wat kan wél, omdenken

Precies dat is denk ik de grote ommekeer geweest in mijn ziekteproces. Van geknakt vogeltje op de bank, verdrietig, paniekerig omdat niets lukt en ik niet meer in het ‘normale’ leven mee kon doen naar helemaal oké zijn met hoe, wat en wie ik ben. Ik heb hiervoor allereerst mezelf, mijn beperkingen, moeten leren kennen (met heel veel vallen en opstaan). Dat was niet leuk, maar gelukkig was daar hulp. Toen ik het eenmaal begon te begrijpen wat wel en niet werkte voor mij kon ik me meer en meer focussen op ‘wat kan wél’.

Ik denk dat ik wel een jaar bewust bezig ben geweest met dingen in mijn leven bekijken op een manier waarop dingen wél kunnen (geloof me, dat geeft een totaal andere energie dan focussen op wat niet kan). Zo bleek ik prima een uurtje te kunnen schilderen, zo bleek wandelen op een stille plek in de natuur mijn systeem tot rust te brengen waardoor hiken (al zijn het geen grote afstanden) mijn nieuwe hobby werd, kon ik beter kerst vieren als mijn familie bij ons kwam zodat ik niet hoefde te reizen en tussendoor op bed kon gaan liggen, kon ik kinderboeken wél lezen (en vond ze nog super leuk ook) terwijl de ingewikkelde boeken die ik gewend was te lezen niet meer gingen.

Je snapt het, ik was mijn eigen leven opnieuw vorm aan het geven. Ik ging het steeds leuker vinden, want hoe vaak krijg je nu de kans om je leven eens grondig onder de loep te nemen en helemaal in kan richten zoals het voor jou werkt?!

Tot op de dag van vandaag denk ik zoveel mogelijk in mogelijkheden en oplossingen, het is een gewoonte geworden. En, als ik naar mijn bedrijf kijk, eentje die zijn vruchten afwerpt! Maar het is niet alleen denken in mogelijkheden het gaat ook om keuzes.

Essentialisme

Keuzes maken waar je je energie aan besteedt. Ik ben er vrij rigoureus in geworden (and I love it!) maar ik begon met heel veel moeite. Ik wilde alles doen, legde mezelf hoge eisen op, wilde iedereen te vriend houden en niemand teleurstellen natuurlijk. Helaas, dat gaat niet samen met goed voor jezelf zorgen, al helemaal niet met een ‘beperking’.

Ik las een boek over essentialisme (nou ja, ik scande het en pikte er dingen uit die relevant waren) en ik snapte ineens wat ik te doen had. Grappig is dat het qua karakter eigenlijk al helemaal in mij zit, één van mijn kernwaarden (je kent ze wel) is daadkracht!

Essentialisme gaat over het onderscheid kunnen maken tussen de ‘vital few’ en de ’trival many’. Je kijkt dus heel gericht wat voor jou het allerhoogste op jouw prioriteitenlijstje staat. Zo kijk ik per week wat er gedaan moet worden en maak daar een schifting in. Heel veel dingen kunnen veel energie kosten (zoals bijvoorbeeld deze tekst nakijken op spelfouten, wat ik dus niet doe want dat kost teveel energie) terwijl ze je niets of nauwelijks iets opleveren. Om mij heen zie ik veel creatieven, zzp-ers, vrienden daar onwijs mee worstelen. Ik kies de dingen uit die me het meeste opleveren (ook qua balans houden natuurlijk, dit gaat niet alleen om business ;-)). Dus als het goed voor mij is om een middagje te schilderen komt dat hoger op de lijst te staan dan emails beantwoorden!

Slim werken

De afgelopen jaren heb ik als een bezetene boven mijn agenda gehangen, mijn eigen gedachten onder de loep genomen om maar te ontdekken waar ik slimmer kon werken. Dingen die veel te veel energie kosten zijn misschien helemaal niet nodig of kunnen makkelijker (lang leve de dag dat ik een label printer kocht en geen adressen meer over hoefde de schrijven wat mentaal echt uitputtend was! Bleek ik ineens twee keer zoveel bestellingen in te kunnen pakken, yes!). Andere dingen kon ik misschien stoppen of juist hulp vragen. Zo besloot ik met DHL te verzenden omdat het pakketpunt bij mij om de hoek zit en ik daar met de hond naar binnen mag, dus mooi een wandelingetje kan combineren met pakketjes wegbrengen.

Bij slim werken hoort voor mij ook plannen maken. Nu ben ik eindelijk na jaren redelijk stabiel qua energie, dus ik kán eindelijk een beetje een plan maken. Ik kijk per jaar welke grote projecten ik wil doen, afgelopen jaar waren dat mijn prentenboek en de adventskalender, wat daarnaast nog nodig is (bijvoorbeeld een kalender of verjaardagskalender) en de rest zijn kleine projectjes die ik tussendoor doe en niet plan.

Dit is mijn koers en verder is mijn planning vloeibaar (ik volg mijn lichaam). Ik krijg veel vragen over hoe ik omga met deadlines. Nou, ik geef mezelf zo min mogelijk deadlines! Ik ben me er wel van bewust dat dit enige discipline vergt (waar ik nogal over beschik) dus denk nu niet dat dit de heilige graal is qua ‘werken met een beperking’. En natuurlijk zijn er altijd wel ‘een soort van’ deadlines, maar ik zorg ervoor dat ik alles super ruim inplan en ik ben over het algemeen een maand eerder klaar dan mijn eigen deadlines, heerlijk!

Dagindeling

Nu zoomen we even in, ik weet dus mijn koers, ik weet ook zo ongeveer wat ik de komende week wil doen en dan is het een kwestie van slim plannen en doen! Zo plan ik administratie doen nooit op een dag waarop ik veel bestellingen in te pakken heb (administratie kan altijd wel wachten), veel te veel prikkels! Wissel ik tekenen (is ontspannend) af met werk waar mijn hoofd meer moeite mee heeft (zoals e-mail beantwoorden). Ik rust elke dag van circa 12 tot 15 uur, doe na 18:00 niets meer en mag van mezelf mijn dag pas beginnen na een kopje thee ergens tussen 9:30 en 10:00. Je raadt het al, er blijft dan niet veel tijd over! In die tijd wil ik dus zo efficiënt mogelijk, doelgericht mogelijk werken. Ik maak een lijstje met de dingen die ik wil doen die dag en bepaal hun prioriteit en ga aan de slag. Maar…

Wat nou als ik een slechte dag heb?

Nou, niks. Als het echt moet (en er is maar weinig dat echt moet), vraag ik hulp of kijk hoe ik iets op kan lossen (je kunt klanten ook mailen dat hun bestelling een dagje later komt of niemand beloven wanneer je nieuwsbrief of blog online komt) en neem ik mijn rust.

Het gaat ook wel eens mis

Tja.. ik ga ook wel eens over mijn grenzen. Het zit in mijn karakter, ik vind het eigenlijk heerlijk om hard te werken, maar dat gaat niet meer zoals ik dat vroeger deed. Dus soms gaat het mis. Waar ik vroeger dan heel kwaad werd op mezelf dat ik het ‘fout gedaan had’ of ‘het is toch mijn eigen schuld’ ben ik daar tegenwoordig makkelijker in. Ik haal mijn schouders op, veeg mijn agenda leeg (voor zover die al vol was) en ga voor mezelf zorgen (en vaak dus schilderen, daar komen al die kaartjes vandaan ;-)). Het hoort erbij! En natuurlijk ervaar ik dan soms stress over een lange lijst bestellingen die nog ingepakt moet worden of een mailbox die ontploft. Maar ook hier vind ik eigenlijk altijd wel weer een oplossing voor!

Zelfvertrouwen kweken

Langzaam maar zeker leerde ik vertrouwen op mezelf. Dat het helemaal oké is om jezelf te zijn en dat je dat ook best wel uit mag dragen! Ook vind ik het super fijn om mijn focus van het ziek zijn af te hebben, het is echt bijzaak geworden. Mijn passie leven is nu veel belangrijker en leuker. Het is in ogen van anderen misschien niet veel, of het stelt niets voor mijn ‘bedrijfje’, maar voor mij is het super belangrijk een groot deel van mijn levensgeluk en het geeft me een gevoel van ‘meedoen’ ook al doe ik bijna alles in pyjama 😉