FAQ: Warum malst du keine Jungs?

Terug in de tijd…

Inmiddels is het ruim 11 jaar geleden dat ik ziek werd. Ik noem het altijd zo, maar tot op de dag van vandaag is het niet helemaal duidelijk wat ik had. Ik kon in ieder geval niks meer, ik was zó moe dat een paar meter lopen naar de wc al een enorme opgave was. Er bleek van alles aan de hand met mij en na een paar maanden vond ik mezelf terug in een lokaal vol met bussen verf, kwasten, knutselspullen, klei en potloden. Ik voelde me al een vis in het water in die ruimte, maar ik vond het ook allemaal doodeng. Tot mijn therapeut me een doosje waterverf gaf, het was klein, gaf geen rommel… dat durfde ik wel. 

Nooit meer gestopt

Ik kreeg dus creatieve therapie, ik had in de maanden voorafgaand hieraan al ontdekt dat ik creatief bezig zijn wél heel fijn vond. Mijn oude ‘kinderkleurpotloden’ die ik nog had bewaard, had ik zelfs tevoorschijn gehaald. Maar in deze therapie leerde ik mezelf verwoorden op een andere manier. Ik kon mezelf troosten met knusse, veilige, warme tekeningetjes. Soms tekende ik mezelf in een tentje van kleden, of verstopt in een dekentje. Bijna altijd met officieuze hulphond Bram. En ik ben nooit meer gestopt. 

Maar ik heb een zoon en die zou …. zo leuk vinden, kun je dat met een jongen maken? 

Ik denk dat je nu al wel een beetje het antwoord aan ziet komen? Ik teken dus nog steeds als therapie. Inmiddels weet ik dat ik (onder andere) PTSS heb, ik voel me vaak angstig én ik kan weinig prikkels verwerken. De wereld is te heftig voor me. Wat me helpt is om te doen wat ik dus 11 jaar geleden ook deed: schilderen wat mij helpt. Mezelf troosten, opvrolijken, laten ontspannen. Mezelf geven wat ik nodig heb. 

Maar je runt een bedrijf?

Ja zeker! En dat is echt een droom die uitkomt! Maar dat wil niet zeggen dat ik alleen maar hoef te denken aan ‘wat de klant wil’. Toegegeven: het zou vanuit bedrijfstechnisch oogpunt veel handiger zijn als ik dat wat meer zou doen, maar ik heb mezelf beloofd dat ik wil leven op mijn voorwaarden. 

Eén van die voorwaarden is dat ik vrij ben om te maken wat ik wil en waar ik behoefte aan heb, zodat ik gezond blijf. Want het is nog steeds therapie. Natuurlijk komen er inmiddels ook flink wat projecten tussendoor, maar altijd met als doel dat ik het eindproduct zélf heel graag in mijn handen wil houden en het heel helpend zou vinden. Zo wilde ik meer leven met de seizoenen en maakte ik daarom een planner die precies dat centraal heeft staan. Ik voelde me een tijd vrij angstig, dus maakte ik een kaartendeck ‘vertrouwen’ en puzzelen vind ik nog steeds leuk en ontspannend! 

Niet echt professioneel?

Tja, misschien is mijn insteek niet professioneel nee, maar ik weet inmiddels wel dat er in deze wereld een grote behoefte is aan authenticiteit, warmte, veiligheid en dus cosiness! Ook krijg ik regelmatig mailtjes met lieve reacties en verhalen over hoe helpend mijn kunst is. Fantastisch toch? Dan maar niet heel professioneel, maar ik geloof wel dat ik iets breng in de wereld waar veel meer mensen behoefte aan hebben, laten we het vooral blijven verspreiden samen!